Van León naar Santiago.

Op zaterdag komen we in León aan en bekijken de stad. Op weg naar de kathedraal komen wij langs een plein en aan de bouwstijl ontdekken we dat Gaudi (van de Sagrada Familia in Barcelona) ook hier zijn sporen heeft nagelaten. Verder lopen we naar de kathedraal door leuke straatjes met mooie gebouwen.(Art Deco?)
Na een rustige zondag op de camping werden we even buiten León door Dien en Piet gedropt voor de wandeling van 26 km naar Hospital de Orbigo. Als eerste komen we door La Virgen del Camino, waar een bijzondere kerk staat. Daar is een dienst aan de gang en nemen we plaats op de banken. Daarna wat foto’s gemaakt van de bronzen discipelen en de raampartij aan de buitenkant van de kerk. Toen weer verder gewandeld. Na een halfuurtje komen we langs een huis van een camino-vriend. Daar staat een tafeltje buiten voor zijn huis en mogen we een stempel in ons paspoort zetten, onze naam in een schrift zetten en als beloning kunnen we een versnapering meenemen. Verder langs een eentonige weg met wel een mooie flora.(foto) Het bereiken van Hospital de Orbigo is erg mooi. Over een oude brug met 19 bogen lopen we het plaatsje binnen. Daar gaan we op zoek naar de camping voor 1 nacht. Het weer is mooi en lekker warm. Steeds boven de 30º Celsius. De volgende ochtend vertrekken we bepakt en bezakt om 6.15 uur voor 3 dagen wandelen met 2 overnachtingen in Albergues.(zeg maar herbergen) De reden hiervan is dat de wegen de komende dagen te smal, te bochtig en vrij hoog zijn om met de caravan te berijden. In het 1e dorpje ontbijten wij langs de weg met thee uit de thermosfles. We vervolgen onze weg en komen langs en door Astorga, waar we een heerlijke grote kop koffie hebben gedronken in een mooi café. Voor een mooi prijsje van Euro 1,30. Dat is in Nederland wel wat duurder. Via de plaatselijke markt lopen we naar de kathedraal (was gesloten), maar daarnaast staat het bisschoppelijk paleis dat ook door Gaudi is gebouwd. De bouw duurde slechts 25 jaar door meningsverschillen met de opdrachtgever en werd in 1925 opgeleverd. Verder staat in Astorga nog een bijzondere kerk, waarvan de bouwstijl gelijk is aan de kerk in La Virgen del Camino en de kapel bij Roncesvalles.
In het kleine plaatsje Santa Catalina de Somoza zoeken wij de albergue op. Er is voldoende plaats in de slaapzaal met 30 stapelbedden. Er zijn 12 slapers voor de grote slaapzaal. Nadat wij ons hebben geïnstalleerd, gaan we het dorpje bekijken en gaan we in de andere albergue eten. Iets gezelliger dan onze albergues. Op tijd naar bed! Gelukkig zijn er geen snurkers bij; dus heerlijk geslapen! (Of wij snurken? Natùùrlijk niet! ha,ha.) De volgende ochtend vroeg op voor een wandeling van 29 km naar El Acebo. Maar voordat we daar zijn, wandelen we door leuke kleine dorpjes, waar we weer mede-pelgrims tegenkomen, die we al eerder hebben gezien. Daar ontmoeten we een studente uit Utrecht, die bijna klaar is met haar studie “gebarentaal”. Op de vraag wat zij doet na de Camino zegt ze resoluut dat zij geen baan ambieert in de richting van haar studie. Maar wat dan? Ik kan niet verder studeren, want mijn studie wordt niet meer betaald met een studiebeurs dus zal ik een baan moeten gaan zoeken zonder een beroepsgerichte opleiding, is haar antwoord. Daarna komen we in Foncebadón op 1420 meter hoogte. Er lijkt echt niemand te wonen. Wel staat er een kerkje, waar een onderkomen is voor pelgrims, die op een matras op de grond kunnen slapen in een zaaltje van het kerkje. Je moet zo denken dat een pelgrim gauw tevreden is. Als er maar een slaapplaats is. Wij zien dat er geld van de Europese Gemeenschap beschikbaar is om dit dorpje weer toonbaar te maken.(zie foto van bouwval) Na onze lunch lopen we in 45 minuten naar het Cruz del Ferro (het ijzeren kruis op 1504 meter hoog), een zeer bekend punt voor pelgrims tijdens de camino. Daar leggen veel pelgrims gedenkwaardige souvenirs neer, waaronder rozenkransen, fotoboekjes van dierbaren, die hen zijn ontvallen. Echt een punt in de route om bij stil te staan en waar je stil van wordt. Na 45 wandelminuten komen we langs Manjarin, een pittoreske herberg, waar een genootschap van Tempeliers uit Ponferrado trachten de oude tempeliersgebruiken in ere te houden. Dan klimmen we nog even naar het hoogste punt van onze Camino, nl. 1554 meter, waarna een pittige afdaling volgt over een moeilijk pad(zie foto) naar El Acebo. Henny trekt nog even haar poncho aan, omdat het zachtje gaat regenen. In dit authentieke dorpje lopen we naar een albergue aan het einde van de straat. Daar kunnen we ook een pelgrimsmaaltijd nemen voor een pelgrimsbedrag van Euro 9,00 p.p. incl. een kannetje wijn en water. Na een iets onrustige nacht met een paar luidruchtige slapers, vertrekken we voor een 32 km lange wandeling naar Cacabelos.
Op weg naar Cacabelos komen we door Ponferrada, waar een erg oude en reusachtige burcht staat.
We gunnen ons geen uitgebreide bezichtiging van de stad en deze oude burcht, want er liggen nu nog 16 km voor onze wandelschoenen. De zon schijnt heerlijk warm en er waait een zacht windje.
In Cacabelos bellen we Dien en Piet, die ons naar een camping brengen, 5 km van onze route, waar alles alweer keurig klaar staat. De meeste campings in Spanje zijn van behoorlijke kwaliteit, waar goed wordt schoongemaakt met meestal een wat gedateerde inrichting. Maar, prima voor pelgrims!!
De volgende dag lopen we van Cacabelos via een bijzondere plaats, Villafranca del Bierzo naar een klein plaatsje, waar we weer worden opgehaald. We lopen veelal langs de provinciale weg en door de plaatsjes, die we aandoen. We zien hier hoge viaducten boven ons van de snelweg. Echte kunstwerken van de wegenbouwers.(foto) We zien ook regelmatig boeren en/of boerinnen met stokken lopen en dan weten we al dat ze koeien naar een andere wei brengen of naar de stal.
De laatste dagen lopen we over wegen en paden op een hoogte van 1300 meter en dan heb je hele mooie vergezichten. Eén van die dagen eindigen we in een dorpje O Cebreiro (1250 mtr hoogte), waar Palloza’s staan, lage ronde of langwerpig-ronde(soms rechthoekig) gebouwen van natuursteen met rieten daken. (zie foto)
Via O Cebreiro, Triacastela komen we in Sarria. Op de camping in Sarria strijkt een bijzonder gezelschap neer. Het zijn 2 grote paardentrailers, waarin 8 paarden worden vervoerd. Na binnenkomst van de trailers komen 2 4-spannen paarden binnen rijden. Bij navraag blijkt dat de oude rijke eigenaar van een manege uit Italië naar Santiago op weg is. In Sarria, waar we nu zijn is het nog 100 km naar Santiago en het is ons bekend dat vanaf hier veel meer mensen wandelen naar Santiago, omdat men in ieder geval 100 km moet wandelen om (voor velen de felbegeerde) credencial te bemachtigen. En inderdaad het wordt drukker. Je ziet meer groepjes/groepen wandelaars, maar ook wielrijders. Deze laatste moeten 200 km fietsen. We maken de 1e dag vanaf Sarria al kennis met 3 Ierse vrouwen, die ons voorbij lopen, zonder noemenswaardige rugzakken.
Een dag later zien we ze weer, waarbij één vrouw met 1 schoen in haar hand loopt, omdat ze een zere voet heeft. BLAREN!!! Ook de 3e dag zien we ze weer met ingetapete voeten en voorzien van veel pleisters. Ze zijn ongetraind aan de tocht begonnen en hebben het toch wat onderschat. Maar plezier hebben ze wel en praten honderd uit. Ook zien we het Duitse meisje weer, die op de camping in Sarria aan Dien vroeg om even op één van onze stoelen haar eten op mocht eten. Wat blijkt: Zij komt uit Keulen en is onderweg naar Santiago zonder geld. Zij probeert onderweg de kost te verdienen met zingen en op die manier al wandelend en zingend Santiago te halen. En zij kan mooi zingen, want in het kerkje van Boente, waar wij een stempel haalden, zat zij te zingen, wel 4 uur lang om de “kost” te verdienen. De 1-na laatste etappe is 36 km lang en lopen we op zaterdag.
We willen nl. zondag het plein voor de kathedraal in Santiago oplopen. Op deze 1 na laatste etappe ontmoeten we Mi-hang uit Zuid Korea weer. In Sarria zagen en spraken we haar voor het eerst. Toen zij vroeg uit welk land wij kwamen en wij “Holland” zeiden, antwoordde zij direct; Ach Goes Hiedink.(Guus Hiddink). Nu liep ze met 2 “landgenoten” en toen wij haar vriendelijk begroeten zei zij: (wel in het Engels) Ik herken jullie, jullie zijn de bloemenmensen. Wij hebben nl. ieder op onze rugzak een bloem zitten. Vandaar dat dit voor haar aanknopingspunt was.
Op zondag 1 juli vertrekken we omstreeks 10 uur vanaf de camping en zien onderweg nog diverse leuke mooie dingen, waaronder het herdenkingsmonument van het bezoek van Paus Johannes Paulus II in 1992. Om even voor 12 uur lopen we het plein op. We laten alles op ons in werken en beseffen dat ons doel is bereikt. Even later zien we Dien en Piet en samen nemen we een kijkje in de kathedraal, waar we een deel van de kerkdienst meemaken. Er wordt gezongen en de bisschop spreekt het onze Vader en de geloofsbelijdenis uit. Alles in het Spaans, maar de melodieën komen ons bekend voor. Wij verwonderen ons dat in de kathedraal nog openlijk wordt gebiecht. Niet weggestopt in het biechthokje met gordijntjes, maar geknield op een knielbankje bij de kapelaan/pastoor. Heel apart.

Het is gelukt. We hebben binnen 1 jaar in 117 wandeldagen 2662 km gelopen, vanuit ons huis naar Santiago. Mede dankzij Dien en Piet, die uitstekend voor ons hebben gezorgd. Dank daarvoor!!

Maandag 2 juli zijn we met z’n vieren in de auto via Muxia naar Finisterra gegaan, om ons uiteindelijk einddoel te bekijken.(Dus niet wandelend te bereiken, maar misschien komt dat nog een andere keer) Deze autotocht was een mooie afsluiting van onze wandelreis naar Santiago de Compostela.
Ook dank aan alle volgers en voor de lieve en fijne reacties op onze weblog.