Saint-Jean-Pied-de-Port naar León.

Van Saint-Jean-Pied-de-Port naar León. (verslag van 3 weken)

Op maandag 28 mei vervolgen wij onze tocht over de Pyreneeën. Wij laten ons door de taxi naar Auberge d'Orisson rijden. Vandaar gaan wij verder de berg over. Het valt ons alles mee, ondanks het pittig stijgings-%, maar ons motto luidt: "Still going strong". We genieten van de prachtige vergezichten en alle andere vele pelgrims om ons heen. Er zijn ook pelgrims op ATB-fietsen, die het moeilijk hebben, maar wel doorgaan. We zien 2 schaapskuddes zonder herder, want hier staan geen hekken resp. afrasteringen!! Bij het bekende Maria-beeld (Vierge de Biakorri) op een hoogte van 1090 meter nemen wij een pauze en eten we ons banaantje op en drinken chocolademelk. Dan gaan we door naar de top op 1430 meter(de Pas van Cisa), waarna wij de moeilijke afdaling door het bos maken naar Roncesvalles. Later lezen wij in ons boekje dat de afdaling (25%) door het bos wordt afgeraden.(Stijl en gevaarlijk bij natte weersomstandigheden) De afdaling lijkt op die bij Bouillon in België van vorig jaar. In Roncesvalles aangekomen nemen wij een lunchpauze en bellen we Dien en Piet om ons weer op te halen. Leo haalt nog een stempel bij de bekende refugio. De volgende ochtend vroeg op om te verkassen naar Pamplona. In Roncesvalles stappen wij uit de auto en lopen we naar Zubiri. Een mooie tocht door een gehucht met een vrij moderne kerk. Wat zo leuk is als je de Pyreneeën hier oversteekt is dat de architectuur meteen veranderd in witte Baskisch huizen met mooie hoekstenen van natuursteen. In Zubiri weer stempel gehaald en ons met dit warme weer op een ijsje getracteerd. Mmmmmmmm, lekker. Dien en Piet halen ons weer op en kunnen wij op weg naar de camping even kennis maken met Pamplona. Een dag later liepen we van Zubiri naar Pamplona in "recordtijd" en konden daardoor Pamplona wat beter bekijken. In het mooie centrum vinden wij het monument van de stierenren door de straten van Pamplona. De dag erna lopen we in gezelschap van een Deense pelgrim de stad uit. Hij blijft nog even in Pamplona en wij gaan verder naar Puente la Reine over de Perdonpas (780 mtr), bekend van de vele windmolens en het bekende pelgrimsmonument, waar we even hebben gekeken, foto's hebben gemaakt en daarna een flinke afdaling moesten maken naar een lief klein dorpje genaamd Uterga. Daar op een gazon in de schaduw een half uurtje van onze rust genoten. Daarna lopen we door naar het voor pelgrims bekende Puente la Reine met die prachtige middeleeuwse brug. Ons kamp was al opgeslapen in Ayegui (onderdeel van de Gemeente Estella). Het was die dag verschrikkelijk warm en de temperatuur liep op tot 35° Celcius. Na ongeveer 26 km waren wij eindelijk op de camping. Op 1 km voor de camping ligt de Bodega van Irache, die aan de Pelgrimsroute ligt en de pelgrims via een schitterend tappunt koel water aanbiedt, maar ook een voortreffelijke rode wijn. Wij waren vermoeid en lieten de Bodega letterlijk links liggen om snel op de camping te komen. Gelukkig was het zaterdag en op zondagmiddag zijn we nog even gaan kijken of er nog een drupske wijn voor ons was. Wij hebben het laatste halve litertje wijn kunnen bemachtigen en toen was het vat voor die dag leeg. Voor het avondeten hebben wij de wijn van de Bodega ons goed laten smaken. Op de camping was het dit weekend erg druk met diverse familie-kampen. Vlak voordat wij pannenkoeken wilden gaan bakken kwamen de Spaanse buren met een paella-pan van wel 1 meter doorsnee nog voor de helft gevuld. Of wij paëlla wilden hebben, want weggooien was er niet bij. Dat wilden wij wel en hebben er 2 avonden van kunnen eten. In Estella hebben we ook nog de Zapatero (= de schoenmaker) bezocht, omdat het stiksel van Leo´s schoen losliet. Grappig is dat de vorige premier van Spanje Zapatero heet. Hij heet dus gewoon; Schoenmaker. De volgende dagen hebben wij heerlijk gewandeld door de landerijen met wijngaarden, olijfgaarden en de vele graanvelden. In Viana valt het ons op dat er veel nieuwbouw is met veel flatwoningen die leegstaan. Dus in Spanje kunnen ze de nieuwe huizen op dit moment ook niet verkopen/verhuren. Viana is een leuk klein stadje met mooi centrum en erg oude kerk, waar het zelfbediening was voor het stempelen van ons pelgrimspaspoort. Na Logroño liepen we langs een hout recyclingbedrijf, waarvan de houtsnippers op ons pad liggen. Het is onvoorstelbaar hoeveel pelgrims dan geïnspireerd worden om van die lange houtsnippers kruisjes te maken en daarna in het hek te bevestigen.
In Najera was de camping gevestigd in de oude arena van het stierenvechten. Op deze camping hebben wij Maarten Poortvliet ontmoet. Hij loopt voor zijn project in Gambia van Auxerre naar Santiago om geld in te zamelen. Echt een kilometervreter, want hij had de laatste 2 dagen 40 km per dag gelopen. (Voor degene die zijn project willen sponsoren kijk op www.maartenlooptvoorgambia.nl ) Dien had nog wat eten over en hij kreeg voor het eten een biertje en daarna een lekkere warme maaltijd geserveerd. Na een geanimeerd gesprek over zijn en onze ervaringen zochten wij op tijd onze slaapplaatsen op. De volgende dag liepen wij van de camping naar Santo Domingo de la Calzada. Bij het verlaten van de camping werden wij aangesproken door een Spaanse vrouw, die nu in Miami(USA) woont en ook de Camino loopt. Zij doet dat op de georganiseerde manier. Wandelen, slapen in refugio´s/hotels en zich soms ook met de bus laat verplaatsen. Haar motto: Het is niet belangrijk hoe je de Camino doet, want de Camino zit in je hart! Een paar kilometer verder lopen we op met een groepje wandelaars uit Engeland. Eén ervan is een gepensioneerde huisarts, die ons ook toefluisterd dat hij smokkelt met de kilometers om in Santiago te komen. Wat blijkt: Hij heeft een 10-daagse culturele reis geboekt, een combinatie van wandelen en bezienswaardige steden bezoeken, met een gids die kunsthistorie heeft gestudeerd. Hij noemt zijn gids een walking/talking-book. Wij halen onze informatie uit een ANWB-boekje over de Spaanse Sint Jacobsroute. De dokter vraagt ons waarom wij niet met wandelstokken lopen. Nou dat is simpel, wij houden de pas er in door te zingen. Wat zing je dan zoal vraagt hij. Ik roep: Land of hope and Glory en begin te zingen. Drie Engelse jongens, die ons net inhalen, zingen spontaan met ons mee. Wat ons ook opvalt is dat er vele irrigatiekanaaltjes en systemen de akkers en landerijen van water voorzien en dat is wel nodig in dit gortdroge deel van Spanje. We lopen op een dag door een dorpje genaamd Cirinuela met een heuse 16 holes golfbaan, maar de leegstand van de woningen in het dorpje is zeker 90%. Geen mens te zien. Alle faciliteiten zijn er. Sportcomplex, speeltuinen, zwembad, je gelooft je ogen niet. Het is een trieste aanblik. Na een beklimming van een berg van 1430 meter komen wij in het dorpje Villalval, waar hooguit 50 mensen moeten wonen.Er staat een in verval geraakt kerkje met de klok nog in de toren. De naam van de plaats geeft bijna de staat van de kerk weer. Een paar uur verder lopen wij Burgos binnen. Een lange saaie weg door het industiegebied met ook veel leegstand. Wel een stad met een mooie kathedraal. De camping ligt 3 km buiten de stad. Helaas extra kilometers na de 25 die we al hebben gelopen. Een dag later gaan we door de binnenstad van Burgos via de kathedraal op weg naar een klein plaatsje genaamd Hornillos del Camino. We lopen weer door de korenvelden, waarin veel klaprozen bloeien. Henny denkt dan aan Jannes, die eens vertelde dat hij klapbloemen had gezien. De prachtige natuur met de mooie bloeiende bloemen en planten maken ons sprakeloos. Voor het einde van de wandeling van vandaag (9 juni) komen wij bij een mooie picknickplaats als een oase in de woestijn, waar een pelgrimspaar zit. Zij komen uit Canada van Victoria op Vancouver Island. Als wij vertellen dat wij daar jaren geleden ook zijn geweest wordt het een leuk gesprek over alles en nog wat. De reden waarom zij in Europa komen wandelen is dat zij het veel leuker en mooier vinden om hier te wandelen, omdat er meer te zien is dan alleen maar bossen. De leuke dorpjes, de refugio´s en pelgrimsherbergen en de mensen uit alle delen van de wereld, het landschap in al zijn verschillende vormen en de flora en fauna natuurlijk. Voor de afdaling naar het dorpje zien wij rondom ons een prachtige sky-line, die alleen bestaat uit korenvelden met hier en daar een dominante boom met in de verte de windmolens, die nu in het niet vallen bij alles om ons heen. Als wij in Hornillos del Camino aankomen lopen, zien wij een bord waarop staat dat er nog 469 km te gaan is naar Santiago. Dus nog even volhouden!
Vandaag, 10 juni is het verjaardagsfeestje van onze moeder, die afgelopen donderdag 88 jaar is geworden. Alle kinderen en bijna alle klein/en achterkleinkinderen waren aanwezig, maar wij moesten helaas deze keer verstek laten gaan.
Tot slot van dit verslag bedanken wij Dien en Piet weer voor de fantastische verzorging tot nu toe en zeker ook voor de komende weken.

We wilden het bovenstaande verslag op de weblog zetten, maar de campings met wifi zijn hier in dit deel van Spanje heel schaars en de dagen gaan snel. Dan is er snel een week voorbij, dus ik vul het maar aan, zodat jullie weer bij zijn.
Het volgende traject is: Hornilasdal - Itera de la Vega - Carrion de los Condes - Moratinos - El Burgo Ranero.
Maandag was het een dag met een zonnetje en een vreselijke stortbui. We liepen een berg op met een stijgingspercentage van 12% en net toen we halverwege waren kwam die stortbui en dan heb je een poncho aan en denk je dat je droog. Vergeet het maar. In korte tijd ben je tot je knieën doorweekt. Het mooie uitzicht boven maakte alles goed, het was prachtig, het landschap was glooiend en door de verschillende gewassen die verbouwd worden is het een kleurrijk geheel. De daling was heftig: 18%, er staan dan echte verkeersborden bij, natuurlijk ook voor de wielrijders die de camino fietsen.
Omdat het beter uitkwam met de kilometers zijn we die nacht in een albergue geweest. Weer een bijzondere ervaring, we waren met een internationaal gezelschap en iedereen was geïnteresseerd in het wel en wee van de ander. Dan moet je echt vroeg naar bed, want in de ochtend(om 5.15 uur) begint de eerste al met opstaan en toch is dat leuk om mee te maken.
Na een mooie wandeling langs het Canal de Castilla kwamen we na 34 km bij Dien en Piet op de camping aan. De camping was mooi en er staan erg veel populieren, die veel pluis afgeeft. Het lijkt net of het dan sneeuwt zoveel pluis vliegt er door de lucht en ligt op de grond. Piet was druk geweest met het schoonmaken van de auto en caravan. Alles zag er ook weer pico bello uit.
De laatste dagen lopen we de oude Jacobsroute, lange rechte paden langs graanvelden en zonnenbloemvelden, die nu ongeveer 30 cm. hoog zijn. Vooral 's-ochtends zijn er met ons vele pelgrims op weg en regelmatig hoor je de voor ons nu heel bekende woorden BON/BUEN CAMINO. De afstanden per dag zijn behoorlijk en daarom kruipen we 's-avonds lekker vroeg ons tentje in. We zijn tot vandaag tot in Leon gewandeld. Nog ongeveer 300 km. te gaan en dan is Santiago bereikt. We hebben veel mooie foto's gemaakt, maar we kunnen maar een beperkt aantal foto's op de weblog plaatsen. Groet, Henny en Leo