Van Cahors naar Nogaro.

Reisverslag Cahors - Nogaro.
Het weekend hebben we genoten van rust en een tocht gemaakt in de omgeving van Cahors. We hadden gedacht om te kamperen bij de zus van Lucy in St. Martin de Vers, maar toch was dit een eind van de route en hebben we besloten om dit te bewaren voor een andere vakantie.
Maandagmorgen 7 mei trokken we onze wandelschoenen weer aan en liepen eerst door Cahors en over een middeleeuwse brug met de naam Pont Valentré om daarna een heel hoge trap te beklimmen, waarna we een prachtig uitzicht hadden over de stad. In het plaatsje Lascabanes, het eindpunt van deze etappe werden we aan het begin van het dorp verwelkomd door drie mannen die op een bankje het ene lied na het andere ten gehore brachten. Tuurlijk wilde ik ze direkt vragen om bij Rejoice te komen zingen, maar ja een beetje te ver weg , wel heel erg harmonisch. Nog even een stempel voor ons pelgrimspaspoort gehaald, waarna wij werden opgehaald door Dien en Piet om naar de camping te gaan.
Onze etappeplaatsen in deze periode zijn: Lascabanes - Lauzerte - Moissac - Auvillar - Miradoux - Lectoure - Condom - Eauze - Nogaro. Een afstand van 220 km afgelegd. De ene dag wat meer, de andere dag wat minder.
Na een lange dag wandelen waren we echt toe aan iets lekkers toen we in Lauzerte het centrum hadden bereikt. Lauzerte ligt prachtig hoog op een berg, maar oh wat heb je dan trek in een ijsje, maar helaas, het stadje was mooi maar alle winkels en restaurantjes waren dicht want het was een nationale feestdag Dat was een hevige teleurstelling.
Gelukkig zijn Dien en Piet snel met de auto bij ons en op de camping is altijd iets lekkers, dus..... is het probleem snel opgelost.
Als wij met mensen onderweg praten, tijdens het wandelen of bij het lunchen worden vaak de vragen gesteld: hoe ver gaan jullie wandelen, waar slapen jullie, hoe lang gaan jullie wandelen enz.
Wanneer wij in ons beste frans, aangevuld met wat engels uitleggen hoe wij Santiago hopen te bereiken is het commentaar vaak dat wij wel erg boffen met onze zus en zwager of dat het een super manier is om de tocht te maken, nou dat vinden wij ook want we worden echt super goed verzorgd en geholpen dus daar kan het niet aan liggen als wij het eindpunt niet zouden halen. Onze benen en voeten en de rest komen steeds in een betere conditie dus Ultreia (altijd doorgaan).
Onderweg komen we ook zeer bijzondere reisgenoten tegen. Er lopen 2 mannen het pad, de één, hij lijkt precies op Swiebertje, met een boodschappenkar op wieltjes, de ander, met lange grijze haren en baard, met een rugzak en een groot krat op wielen, een aantal dagen kwamen wij ze tegen. Ze zijn van een afstand al te herkennen want ze praten aan een stuk door en hebben alleen maar lol. Als het pad wat oneffen is lopen ze al kletsend door en dan ligt er een kar weer op zijn kant en dan bulderen ze samen weer van het lachen.
Een Oostenrijkse jongen(Joseph) kwamen we een paar keer tegen op de camping, hij vertelde dat hij was gaan lopen uit sportief oogpunt maar al wandelend kon hij wel 15 redenen bedenken waarom hij wandelde. We hebben maar niet gevraagd naar die 15 redenen, want dan komen we zelf nooit in Santiago. Hij dacht er zwaar over om ook maar weer terug te wandelen.
Het verbaast ons vaak hoeveel mensen er alleen op pad zijn, het lijkt ons erg ongezellig. Een Belg uit Leuven wandelt al jaren zonder zijn vrouw, omdat zij niet van wandelen houdt. Hij geniet van het franse land(schap), het eten, de wijn en de gastvrijheid van de franse mensen.
Wij lopen al veel dagen door en langs de wijngaarden van Armagnac. We zien de wijnranken groeien en zien de kleine druiventrosjes er al aanzitten. Ook zijn er veel graanvelden en de boeren zijn erg druk bezig, wij zwaaien ze vriendelijk toe en we genieten van al het moois wat we om ons heen zien. We zien de natuur bijna dagelijks groeien en bloeien. We verbazen ons over alle bermbloemen en planten, die schitterend in bloei staan.
Het weer is nu prachtig, we krijgen al bruine kuiten en een bruin gezicht, en ja, dat krijg je van al dat lopen. We hebben ook al veel stempels in ons pelgrimspaspoort en gaan fijn verder. Vandaag zagen we in de verte al de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Dat geeft een heel bijzonder gevoel.
Tot zover dit verslag, veel leesgenoegen. Zie ook de bijgevoegde foto's van dit verslagje.
Een hartelijke groet van Dien, Piet, Leo en Henny.